Het Dagboek

Wisselend bewolkt, windstil, 22 graden.
Vandaag is helaas alweer de laatste dag ponykamp aangebroken en dat betekent dat alles weer opgeruimd moet worden. De kantine moet weer gepoetst worden alsof er nooit een ponykamp is geweest, de tent moet leeg gepakt worden en de stallen moeten weer cap- en poetskoffer vrij gemaakt worden. Vanochtend was het tijd om te oefenen voor de show die de kinderen ‘s middags gaan doen voor de ouders. Er zijn verschillende dingen die ze kunnen laten zien zoals voltige, zonder zadel rijden en springen en dit hebben ze dan ook met volle overgave geoefend.

Helaas was dit alweer het einde van ponykamp.. Ik vond het super leuk en ik hoorde dat de leiding het ook erg leuk heeft gehad, we hopen dat jullie het ook zo leuk vonden en wie weet tot volgend jaar!

Hoefjes van Sjors

Deze week gaat mij veel te snel voorbij, het is namelijk alweer donderdag! Nadat alle ochtend verplichtingen waren voldaan was het tijd voor een buitenrit, ik mocht zelf weer mee met de kinderen die nog niet zo vaak hadden paard gereden! Super leuk al zeg ik het zelf, zo kan ik namelijk de kinderen nog een hoop leren, zo probeer ik af en toe even een hapje gras te pakken waardoor ze goed op moeten letten, en ik moet zeggen dat iedereen goed zijn best heeft gedaan.

Na de lunch moest er natuurlijk weer gereden worden, de kinderen kregen de keuze tussen voltige en elkaar dressuurles geven. Wat dat inhoudt gaan we meemaken. Toen ik de bak instapte zag ik tot mijn schrik dat er niet iemand van de leiding in het midden stond maar de ponykampkinderen zelf! Wat bleek nou, ze moesten echt elkaar les gaan geven. Best een leuk plan en ik moet zeggen dat ze er goed over na hadden gedacht en dat het leuke lessen waren. Een ander groepje had gekozen voor voltige en zij waren allemaal kunstjes op de rug van Calimero aan het doen.

Het laatste avond maal was patat met een frikandel, kroket of een kaassoufflé, met als toetje een ijsje. Normaal gesproken word de laatste avond altijd gevierd met een kampvuur en de bonte avond. Helaas brak vlak na het avond eten de hemel open en stortte er een hoop water uit de lucht waardoor een kampvuur onmogelijk werd. Gelukkig kon de bonte avond gewoon door gaan in de kantine. Iedereen had een leuke act bedacht en het zag er erg gezellig uit. Helaas vertrokken de kinderen daarna alweer voor hun laatste nacht de tent in.

Het is alweer de derde dag van ponykamp en dat kun je langzaam zien aan de koppies van de kinderen die voorbij komen lopen, de oogjes worden steeds kleiner en de gapen steeds groter. Vanochtend was het tijd om zonder zadel te rijden, een onderdeel wat natuurlijk niet kan missen tijdens een week ponykamp. Zonder zadel rijden is natuurlijk al best wel moeilijk en nu zag ik dat de leiding ook nog van allerlei moeilijke stuuroefeningen had neergelegd met balken!

Na het rijden zag ik de kinderen voorbij komen in schone kleding en rook iedereen ineens naar bloemetjes. Coen vertelde dat de kinderen op woensdag middag altijd naar het dorp gaan, daar kunnen ze van allerlei leuke spulletjes kopen voor ons en voor hun zelf. We zagen weer een hoop gevulde tasjes terug!

’s Avonds nadat alle buikjes gevuld waren was het tijd voor de fotoshoot! Alle pony’s werden zo mooi mogelijk gemaakt en de kinderen deden hun mooiste kleren aan en ik kan niet anders zeggen dan dat het resultaat er mag zijn! Na de fotoshoot werden de kinderen de tent ingestuurd om een lange broek en een trui te pakken want het was tijd voor een soort escaperoom spel. Daarbij moesten de kinderen doormiddel van puzzels opzoek naar de pony die bevrijdt moest worden en de code die daarbij hoorde. Ik ben blij dat ik dat niet hoefde te doen, het klinkt mij te ingewikkeld!

Al voordat ik mijn ontbijt achter de kiezen had zag ik al heel wat kinderen voorbij komen lopen, het zag er uit alsof ze lekker hadden geslapen deze eerste nacht. Nadat de kinderen hadden ontbeten was het tijd voor ze om te helpen met het vullen van de hooinetten, wij krijgen ons eten altijd in een hooinet, zo kunnen we de hele dag door eten. Al moet ik zeggen dat ik vaak begin met eten en pas stop als het net leeg is.

Hierna was het tijd voor een buitenrit, persoonlijk vind ik dat een van de leukste onderdelen. De kinderen die nog niet zo vaak hadden paard gereden gingen aan de hand een rondje door de landerijen en de rest ging het bos in. Ik hoorde van Bill dat het heerlijk rustig was geweest in het bos, dat is dan toch nog een voordeel aan het minder goede weer.

Na de lunch werden we weer opgezadeld voor het middagprogramma, er stond een dressuurles op het planning. Bij dressuur is het de bedoeling dat je alles zo netjes mogelijk doet, en ik moet zeggen dat wij pony’s dat natuurlijk altijd een beetje moeilijker maken dan nodig. Maar de dames hebben heel goed hun best gedaan en het was een erg leuke middag.

In de avond trokken er weer een hoop buien over de manege heen, gelukkig weet de leiding altijd wel wat leuks te bedenken. Ik zag vanuit mijn oog hoeken dat alle kinderen gezellig met elkaar op de bank zaten een film te kijken. Ik vroeg aan mijn vriend Coen wanneer wij eens zo’n film avondje gingen doen, maar volgens hem mogen wij de kantine niet in, jammer weer.

Ik heb toch eens een leuke opdracht gekregen, ik mag jullie namelijk vertellen over mijn eerste jaar ponykampen ! Mijn naam is Sjors, en ik woon nog  niet zo heel lang op deze manege. Maar ik kan niet anders zeggen dan dat dit de beste plek is om te wonen en zeker met ponykamp. Ik krijg namelijk de hele dag door aandacht en laat dat nou mijn favoriete onderdeel zijn.
Ik heb van alle ponykampen een soort dagboekje mogen maken,dat de kinderen als herinnering mee naar huis kregen. En onze mensen waren zo tevreden met mijn verhaaltjes, dat ze het verslag van de laatste week op internet gaan zetten in plaats van het gewone dagboek. Hoe leuk is dat..

Ik zag vanochtend vanuit de wei alweer een heleboel vol gepakte auto’s aankomen, al snel werden deze uitgepakt en naar de grote tent gebracht. Ik heb eens aan mijn vriend Coen gevraagd wat ze daar nou doen en hij vertelde dat de kinderen daarin slapen. Hopelijk mag ik er ook een nachtje bij in.

Nadat er een voorstelronde en rondleiding was geweest was het tijd om te beginnen met een kennismakingsles, waarin iedereen kon laten zien hoe goed hij of zij al kon paardrijden. Daarna was het alweer tijd voor de lunch, iedereen moet deze week zijn of haar steentje bijdragen dus daar hoort ook de corvée bij. Ook dit moest ik even navragen, dat houdt in tafel klaarmaken, tafel opruimen en even afwassen.

Daarna zag ik de kinderen de bak inlopen om een parcours te bouwen, en dan weten wij pony’s alweer genoeg, het is tijd voor een springles! Super leuk natuurlijk maar ook best wel moeilijk, de kinderen die nog niet zo lang paardrijden moesten vooral letten op het sturen maar de kinderen die al wat meer ervaring hebben gingen ook al de hoogte in!

Na het eten zag ik alle kinderen naar de grote wei rennen, af en toe kwam er een klein groen balletje voorbij en dan krioelde het van de kinderen. Ik heb geen idee wat ze nou deden maar het klonk wel alsof ze het erg leuk hadden. Helaas was toen de eerste dag al voorbij en was het tijd om naar bed te gaan.

Wisselend bewolkt, weinig wind 23 graden.
We hebben vandaag lekker niets te doen gehad en verheugen ons op de laatste ponykampweek.
Ik hoorde , dat het mens van Pjotr een leuke foto uit het verre verleden had gestuurd.Pjotr zelf was nog lang niet in beeld en zijn mens was 10 jaar. Ze had les op een pony, die al lang in de paardenhemel is. Hij heette Woldi. Grappig om te zien, dat ze hier nog steeds op exact dezelfde manier met alle nieuwelingen beginnen aan de longe.Voor het mens van Pjotr is dat inmiddels precies 25 jaar geleden. Een jubileum dus...Gefeliciteerd.
De week is weer om en ik geef de pen aan....Sjors.

Licht bewolkt, weinig wind en 23 graden.
Inmiddels is Hans begonnen om het berghok naast de binnenbak op te ruimen.Het lijkt me bijna een onbegonnen werk. Ik heb er wel eens om de hoek gekeken en ik zag ons juryhok, het rijtuig van Aris en spullen, heel veel spullen.Allemaal kennelijk goed genoeg om te bewaren, maar van gebruiken komt meestal niet veel.Nou ja. Dan wordt toch gewoon het meeste netjes opgestapeld en dan kan het er weer een tijdje liggen. Want je weet natuurlijk nooit of je ze toch weer nodig zult hebben.

Wisselend bewolkt, windstil, 22 graden.
En alweer is het de laatste dag van een ponykamp. Van het een na laatste ponykamp om precies te zijn.Langs het stille weggetje langs ons bedrijf stond het propvol met rolhokken van ophaalmensen.

De kinderen hebben laten zien wat ze deze week hadden geleerd en toen was het afscheid nemen geblazen Ze hebben hun telefoons terug gekregen, die ze niet altijd bij zich mochten hebben en zijn moe maar voldaan weer huiswaarts getogen.. Tot volgend jaar zullen we maar zeggen.

Wisselend bewolkt, weinig wind. 20 graden.
Gisteren hebben we wat merkwaardigs gezien.'s Morgens vroeg kwam er een brokkenbrengrolhok aanrijden, maar in plaats van brokken brengen kwam hij kennelijk brokken halen.Dame Blanche, die naast het brokkenhok woont wist te vertellen, dat onze mensen niet tevreden waren over de brokken, dat er een vertegenwoordigersmens lang was geweest, die vond, dat ze gelijk hadden en dat dan nu dus die brokken weer zouden worden opgehaald. Maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan.Ze hadden hun mens hierheen gestuurd met een paar heel grote zakken. Ze noemen dat big bags. En hij moest dus maar zien hoe hij al die brokken daar in zou krijgen.Hij was daar echt niet blij mee en mopperde, dat een zuigrolhok sturen een stuk eenvouder zou zijn geweest en volgens mij had hij daar groot gelijk in. Maar ja, wat moet dat moet .Hij wou eerst de brokken dan maar iedere keer in een kruiwagen laten lopen en dan naar die zak rijden en dan er in scheppen. Mijl op zeven natuurlijk. Inmiddels waren onze hulpmensen gearriveerd en zijn te hulp geschoten. Ze hebben eerst een van de zakken in het smalle gangetje onder het gat gezet waar de brokken uit komen en hebben de zak vol laten lopen tot het punt, dat het nog net te verplaatsen was. Toen hebben ze met vereende krachten de zak uit het nauwe gangetje getrokken en is het ding verder gevuld doordat het brokkenmens gevulde kruiwagens zo goed en zo kwaad als het ging in de zak kiepte, terwijl de zijkanten door onze hulpmensen omhoog werden gehouden. Het hoki is nu leeg. En dat was dat. Alweer opgelost.

Wisselend bewolkt, weinig wind, 20 graden.
Er is inmiddels weer een hele nieuwe lichting zwaluwen uit het ei gekropen. Die zitten dan vaak gezellig naast elkaar op een rijtje te roepen, dat ze eten moeten hebben. En niet straks, maar nu, nu , nu.Ze lijken precies op mensen, die , als ze een mailtje met een vraag sturen ,verwachten en eisen , dat ze daar onmiddelijk antwoord op krijgen.
Soms komt er een jonkie op de grond terecht en dan moet de catering daar ter plekke gebeuren, totdat het vogeltje heeft begrepen hoe het moet opstijgen.
We zijn trouwens allemaal blij met die beestjes, want ze eten precies die diertjes, waar wij een bloedhekel aan hebben. Vliegen, veel vliegen En daarom zitten er hier in de stal bijna geen vliegen . Iedere nieuwe vliegengeneratie  wordt meteen opgepeuzeld en daar hebben wij mooi geen last meer van..