28 november t/m 4 december 2022
Precies een week geleden stapte ik op mijn net aangeschafte all weather laarzen van Bever het terrein van Stal de Eik in Holten op. Het is eind november, het begint al kil te worden en door de regen is het terrein modderig. Ik zet mijn telefoon op stil en kijk om me heen. Overal lopen mensen met kruiwagens af en aan, vanuit de stallen klinken paardengeluiden. Nu gaat het dan echt beginnen. Maar eerst even vertellen hoe ik hier terecht ben gekomen.
Mijn ‘paardenavontuur’ is begonnen op 1 januari 2022. Ik wilde het nieuwe jaar beginnen met do’s, in plaats van don’ts. Een van die do’s was iets ondernemen dat ik al heel lang wil, maar er om allerlei redenen nooit van kwam: weer gaan paardrijden na een pauze van ruim veertig jaar. Die wens begon met een filmpje op Instagram: een groepje vrolijke mensen te paard dat door een prachtig bosgebied galoppeert. Een omgevallen boom blijkt geen beletsel, ze springen er soepel overheen. Het intrigeert me, dat is wat ik wil. Ondanks mijn voornemen duurt het nog een paar maanden voordat ik mijn eerste privéles boek bij een manege in de buurt van Amsterdam. Mijn plan: eerst een paar privélessen, dan aansluiten in een groepsles, en in het najaar mijn eerste buitenrit. Ergens op de Veluwe, door de duinen of misschien wel op het strand. Een vrij ambitieus plan zal al snel blijken.
Zo rond mijn vierde privéles begin ik aan de haalbaarheid van mijn plan te twijfelen. Alleen al bij het woord galop slaat mijn hart op hol van angst. Bij het draven lukt het lichtrijden – meestal – wel, maar doorzitten voelt als een zit op een ouderwetse centrifuge. Zodra ik al dravend van hand wil veranderen, staat mijn paard ‘opeens’ stil. En zelf een hoofdstel omdoen, lijkt nog steeds een onmogelijke opgave. Na elke les borstel ik stiekem maar één kant van ‘mijn’ paard, omdat ik het beestje in de box niet durf te passeren. Nog eens zes privélessen later, blijk ik nauwelijks verder te zijn gekomen. Het komt me niet aanwaaien.
Net toen ik aan stoppen met paardrijden dacht, kwam ik op de website van Manege Stal de Eik. Ik las over de spoedcursus, een week lang op een manege meelopen, twee keer per dag paardrijden, alles over paarden leren en zelf in staat zijn om een paard een hoofdstel om te doen? Een keertje meerijden in een groepsles én op de laatste dag een buitenrit maken? Dat was het! Ik reserveerde de eerstvolgende mogelijkheid: de week van 28 november 2022.
Na een gezellige kennismaking met het hele team en een uitgebreide rondleiding van Ingrid, de oprichtster van Stal de Eik, is het tijd voor mijn eerste les van Margriet. Ik ben licht teleurgesteld als ze mijn paard aan de longeerlijn vastmaakt. Dat kinderachtige stadium ben ik na ruim tien privélessen elders toch wel voorbij? Het blijkt al snel nuttig. Mijn zit is niet goed, vandaar dat ik bij het doorzitten als een zoutzak door elkaar wordt geschud, en zo dus ook niet aan galop zal toekomen. Margriet is duidelijk, tactisch en geduldig. Eerst wat slechte gewoonten afleren. Als Sandra de volgende dag het stokje overneemt, kan ik opeens een stukje doorzitten zonder dat mijn voeten uit de beugels schieten. ’s Middags doe ik bij Margriet mijn eerste galop, een paar passen nog maar, maar wat een overwinning. Aan het eind van de week is het al een heel rondje!
Tussen de paardrijlessen door vullen de dagen zich met het leren van andere vaardigheden, spelenderwijs en werkenderwijs (want je mag lekker meedoen). Hoe hanteer je een hooivork zonder je rug te belasten? Hoe passeer je veilig een paard in zijn box? Hoe herken je de stemming van een paard? Én hoe doe je het hoofdstel om? (valt eigenlijk best mee). Het hele team houdt zich om beurten met de spoedcursist bezig, en gaandeweg vallen de puzzelstukjes op hun plaats. Ik durf inmiddels beide kanten van een paard te borstelen. Behalve leerzaam, is het er ook gezellig!
Op zondag 4 december is het dan zover: ik mag mijn eerste buitenrit maken, met Karin als begeleider. We gaan alleen stappen en misschien een beetje draven, zegt ze van tevoren. Ik vind het allang goed, ik weet inmiddels dat je paardrijden met kleine stapjes moet leren. Dat galopperen door de bossen komt misschien nog wel een keertje, of niet. Want als ik even later op de stoïcijnse Coen achter Karin op haar favoriete paard Trofee aanstap, heb ik mijn handen al vol aan het gewoon in stap rijden. We moeten de paarden om boomwortels heen sturen, zorgen dat ze rustig blijven doorstappen als er iemand met een blaffende hond aankomt, bukken voor laaghangende takken en zelfs een omwonende met een lawaaierige zitmaaier tot de orde roepen. Eenmaal wat hoger op de Holterberg is alle drukte voorbij en kijk ik vanaf een paardenrug door de bomen de verte in. Een buitenrit door de natuur in najaar 2022, toch nog gelukt!
Mijn voornemen voor 2023? Doorgaan met lessen en ergens dat jaar de vervolgcursus bij Stal de Eik gaan doen. Wat een heerlijke week was dit. Ingrid, Sandra, Margriet, Hans, Karin, Janet, Lisa, Arjen, Christel, Kyra, Daniëlle, en alle anderen, dank jullie wel allemaal voor deze bijzondere ervaring!
Moniek Moorman, Amsterdam
